Bilhassa, 8-10 yaş altındaki çocuklar, soyut düşünme marifetlerinin tam olarak oluşmaması sebebiyle gerçekleşen sarsıntının nasıl olduğunu zihinlerinde manalandırmakta zorlanırlar ve bu kavram onlar için epey meçhul kalır. Bilinmeyen olan durumlar ise çocukları ürkütür, telaşlarını arttır, kaygılı, inançsız ve endişeli hissederler. Bu hisler beraberinde, kabus görme, tırnak yeme, alt ıslatma ve içe kapanma üzere hem ruhsal hem de fizikî belirtileri de beraberinde getirir.
Peki, Çocuklarımıza Yaşanılan Bu Afeti Nasıl Anlatabiliriz?
Öncelikle yaşanılan sarsıntı çocuklara mümkün olduğunca yalın ve gerçek bir lisanda anlatılmalıdır. Bu noktada, fazla ayrıntı vermek yahut bu bahisle ilgili hiç konuşmamak çocukların başında birçok soru işareti yaratabiliyor. Sarsıntının, yağmur, kar ve öteki hava olayları üzere bir tabiat olayı olduğunu ve ayağımızı bastığımız yerlerin vakit zaman bu sebeple hareket edebileceği halinde bir transfer sağlanabilir.
İkinci en kıymetli adım ise;
Çocukların sarsıntı ile ilgili sorduğu soruların geçiştirilmemesi ve mevzunun kapatılmamasıdır. Bu türlü bir yol izlendiğinde çocuk kendi hayal gücüyle bu sorulara yanıt aramaya başlar ve bu durum çocuğun daha fazla kaygılanmasına sebep olabilir.
‘Çocuklarımızla açık bağlantı olmazsa olmaz adımlardandır’
Çocuklarla açık irtibat kurmak yararlıdır, fakat bu irtibatın ve transferlerin sonlarına da dikkat edilmelidir. Çocuğumuzun yanında bu hususla ilgili ayrıntılı konuşmalardan, çocuğun daima zelzele ve enkaz imgelerine maruz kalmasından kaçınılmalıdır. Çocukların, olumsuz imgelere fazla maruz kalması, inanç hissini değerli ölçüde zedeleyebilir. Unutulmamalıdır ki bu süreçte çocuğun hissetmek ve duymak istediği en değerli his güvenlik hissiyatıdır.
Çoğu vakit çocuklar, etraflarında gerçekleşen durumları ebeveynlerin yansılarını gözlemleyerek algılarlar. Bu noktada, atılması gereken bir başka değerli adım ise ebeveynin kendi his durumunu düzenlemeye çalışmasıdır. Elbette, bu durum endişelerimizi ve hüzünlerimizi büsbütün saklamak gizlemek manasında değil tam zıddı çocuklarımızın hissettikleri bu belirsizlik ve endişenin birlikte söz edilebiliyor olması manasındadır.
Bir başka yandan, çocukların bu süreçte hissettiklerini sözel olarak söz etmesi bazen mümkün olamayabilir. Bu türlü durumlarda, oyun oynamak, fotoğraf yapmak üzere çocuğun sevdiği aktiviteler, çocuğun kendisini söz etmesine imkan sağlayacaktır.
Son olarak, kaygının, endişenin ve belirsizliğin olduğu bu süreçte çocuğunun en temel gereksinimi sevdiği birine temas etmek ve yakın münasebet halinde kalmaktadır. Hasebiyle, bu devirde çocuklarınızla sık sık yakın temaslar kurarak sakinleştirmeyi ihmal etmeyin.
Ülkece yaşadığımız bu güç süreçte, vefat edenlerimizin yakınlarına baş sıhhati, yaralılarımıza da acil şifalar diliyorum. Umarım, bir daha bu türlü bir afeti yaşamayız.
Kaynak: (BYZHA) – Beyaz Haber Ajansı
